On & off road

Toen we de volgende ochtend uit Ankara wilden vertrekken, was het plein wat de vorige dag zo chaotisch was compleet uitgestorven. Bij onze auto (die dus binnen de vestingmuur stond) was dat niet anders en was alleen een roedel zwerfhonden op wat katten aan het jagen. Vanaf het moment dat de auto daar was geparkeerd door de ‘valet’, was ik me al aan het afvragen of ik de weg terug zou kunnen vinden en of ik de auto ook door de steegjes en langs de uitgestalde marktkraampjes gemanoevreerd zou krijgen. Deze overdenkingen bleken echter overbodig geweest toen de bewakers ons duidelijk maakten dat ze de paaltjes die de poort van de vestingmuur afsloten voor verkeer wel even naar beneden zouden doen voor ons. Hadden ze dat een dag eerder maar gedaan!

De beveiligers van het mausoleum van Atatürk waren diezelfde ochtend een stuk minder meedenkend of behulpzaam. Voor we daar het terrein van dit enorme complex op mochten rijden, moesten we eerst langs een checkpoint. De soldaat van dienst keek door het raampje onze auto in en zei ons in eerste instantie om naar het naastgelegen hokje te gaan voor de controle van onszelf. Een tweede blik naar onze achterbank resulteerde echter al in een flinke “oef!”, gevolgd door een luide “ai” bij het zien van de rest van onze bagage. Doodserieus vertelde hij ons dat alle bagage door de scanner moest.. Aan de moeilijke frons op zijn gezicht was goed af te lezen dat hij zelf ook wel door had dat dit voor ons beiden niet echt een goeie oplossing was. De opluchting was bij hem dan ook groot toen ik voorstelde om de auto een stukje terug aan de straat te parkeren en te voet naar het mausoleum te lopen. Eenmaal bij het mausoleum, wat overigens echt absurd groot is, voltrok zich de volgende bijzondere scène. We waren nog geen paar seconden binnen of er werd ons met een wegwuif gebaar en de heldere uitleg “ceremony” alweer duidelijk gemaakt dat we er vlot uit moesten. Voor die ceremonie plaats kon vinden moesten er eerst allerlei militairen plaatsnemen langs ‘Lion’s road’ en vonden er wat wisselingen van de wacht plaats. Het marcheren van deze groep soldaten had niet misstaan in Monty Python’s ministery of silly walks en de hele setting was zo over the top, dat ik eigenlijk op ieder moment een “cut” van de regisseur verwachtte.

Waar we de eerste week vooral heel veel on the road zijn geweest, zijn we de afgelopen dagen meermaals off road gegaan. Te beginnen bij de wandeling die we door de Rose Valley en Red Valley van Cappadocia gemaakt hebben. Na een dikke twee uur wandelen over de heuvels en door de valleien moesten we nog de laatste kilometer terug naar de parkeerplaats lopen. Het pad dat we voor de terugweg gekozen hadden, bleek echter geen beste keuze. De eerste 500m moesten we al door 30cm dikke sneeuw ploegen en in de tweede 500m werd dat niet minder, maar lag die laag sneeuw wel op een steil omhoog slingerend bergpaadje! Met een fikse dosis doorzettingsvermogen, handen en voeten en glibberend en glijdend wisten we ons naar boven te werken en veilig de auto te bereiken. De dag daarna wachtte onze auto een vergelijkbare test toen onze navigatie besloot om ons over een onverharde (en door de gesmolten sneeuw veranderd in een enorme blubber-) weg naar onze bestemming te sturen. Een goed moment om eens te kijken of de vierwielaandrijving het een beetje doet. Ondanks dat we het fijn vonden om te merken dat de auto hiermee een stuk beter bestuurbaar werd, besloten we toch om te draaien en een makkelijkere route te zoeken (het feit dat in de Lonely Planet stond dat er ook minibusjes naar het klooster reden, deed vermoeden dat die er ook zou moeten zijn).

De laatste paar dagen zijn we in het bergachtige Oost-Turkije geweest, waar de temperaturen momenteel overdag rond de -10C en ’s nachts -18C zijn. Wonderbaarlijk genoeg houdt de Turkse wegenwacht alle doorgaande wegen ook vrijwel volledig sneeuwvrij en ging het verplaatsen hier in de meeste gevallen makkelijker dan gedacht. In de steden waren de sneeuwresten langs de zijkant van de weg en op de stoep wel veranderd in grote ijsplaten en brokken, dus te voet verplaatsen was een iets grotere uitdaging. Maargoed, met deze temperaturen wil je toch niet lang buiten zijn, dus dat was te overleven. Bij de ruïnes van Ani (rond het jaar 1000 een belangrijke stad op de zijderoute, die met zijn 100.000 inwoners kon wedijveren met Constantinopel) ontkwamen we er echter niet aan om ons geruime tijd in de koude te begeven. Om de ruïnes heen niet anders dan spierwitte landschappen en een grote canyon die de grens met Armenië vormt. Werkelijk een machtige omgeving.

Wat ook in een machtige omgeving ligt, is het paleis/kasteel van Dogubayazit. Gelegen tegen een flinke berg en gehuld in een mysterieuze mist steken de goudgele stenen van het paleis behoorlijk af tegen zijn omgeving. Om  ons daar te brengen, wilde onze navigatie ons rechtsaf een of ander besneeuwd bergpaadje opsturen. Maar daar trapten we niet nog een keer in en we besloten de doorgaande weg gewoon te volgen. Deze lag helaas ook nog behoorlijk vol met sneeuw en opgevroren ijs en de beklimming bleek een grotere uitdaging dan verwacht. De achterkant van de auto gleed een aantal keer weg, terugschakelen mocht niet baten en op een zeker moment stonden we stil op de bergweg. Tijdens een poging om weer op gang te komen middels een hellingproef gleden we alleen maar verder naar beneden, toch wel even schrikken. Gelukkig was daar de 4WD en hop, daar gingen we weer omhoog! Eenmaal boven bleek alle moeite voor niks; op maandag is het paleis gesloten.

We hadden besloten om deze laatste nacht in Turkije in een hotel langs de snelweg te overnachten, zodat we de volgende dag op tijd bij de grens met Iran zouden zijn. Bij het hotel zat ook een a la carte restaurant, dus daar konden we dan ook mooi eten. In de grote eetzaal was de helft van de verlichting uit en stond een jong mannetje ons een beetje angstig aan te kijken. Met een handgebaar beelde hij uit of we wilden eten en we knikten bevestigend. Hij stond achterin de zaal wat te hannessen met de menukaarten en het duurde even voor hij bij ons kwam. In de menukaart waren bij zes gerechten streepjes gezet om duidelijk te maken wat we konden bestellen. Toen kwam de wat oudere receptionist, die klapte de kaart dicht en maakte duidelijk wat we gingen eten: “Kebab”. Daar hadden wij echter geen zin in, dus we klapten de kaart weer open en wezen aan wat we wilden hebben. “Ok, chicken?” werd ons gevraagd en dat leek ons wel prima. De receptionist verdween weer naar de lobby, het menneke serveerde ons drinken en bleef verder vooral achterin de eetzaal staan en uit de keuken kwam wel wat geluid, maar wie daar was en of die ons eten aan het maken was, bleef een vraagteken. Na een kwartier wachten was daar ineens de receptionist weer: we moesten nog eventjes wachten op ons eten. En ja hoor, vijf minuten later kwam er een scootertje de parkeerplaats oprijden en liep er een verkleumde bezorger het restaurant in met een plastic zakje met ons eten.. Bon apetit!