China

21 april 2017 - Xi An, China

Onze rondreis begon in de light-versie van China; Hong Kong. Als voormalige Britse kolonie is het Engels er behoorlijk goed, zijn alle bordjes in Chinees én Engels en zijn de mensen er behoorlijk welgemanierd. Ze hebben er eigenlijk maar een echt groot probleem en dat is ruimtegebrek. Omdat Hong Kong op een aantal zeer heuvelachtige eilanden ligt, kunnen ze ook maar een beperkt deel van de beschikbare oppervlakte bebouwen. Aan de andere kant zorgt dit ervoor dat je in deze metropool een aantal wandelingen door de ongerepte beboste heuvels kunt maken. Afijn, na onze nachtvlucht moesten we op zoek naar het Maple Leaf Guesthouse, gelegen in de Chunking Mansion in het centrum van Hong Kong. Van een 'herenhuis' was echter weinig sprake. Op de trappen van de entree van dit oude flatgebouw werden we direct lastiggevallen door de mannen die op de begane grond van het gebouw hun waren proberen te slijten. "Hotel", "guesthouse", "watches", "suits", "handbags", "local SIM" en "drugs" waren de meest gebruikelijke aanbiedingen die we dagelijks weer af moesten slaan. Eenmaal binnen moest je in een soort van markthal tussen de Indische en Pakistaanse take-away zaakjes (die een behoorlijk sterke geur afgaven) de juiste lift zien te vinden. Er waren namelijk 6 blokken met elk een lift voor de even en oneven verdiepingen. Wachtrijen voor deze liften waren meer regelmaat dan uitzondering en meer dan eens ging het belletje van overbelasting af en moest de laatst opgestapte persoon weer uit de lift en nog een rondje wachten. Op de twaalfde verdieping kregen we onze double room met private bathroom te zien: een klam hok met op heuphoogte een plank die drie van de vier muren raakte. Daaronder moesten we onze backpacks stallen en op het dunne matrasje er bovenop moesten we slapen. De afstand tussen de vierde muur en het 'bed' was net genoeg voor de deur om open te kunnen en in de badkamer kon je zittend op de wc je tanden poetsen in het wasbakje en je tegelijkertijd wassen onder de douche die daar weer recht boven hing. De duurste hotelkamer van onze reis bleek een heldere afspiegeling van het grote tekort aan ruimte in Hong Kong. Alle goedkopere overnachtingen in China varieerden van zeer behoorlijke (een enkele keer nog wel met hurktoilet) tot uitstekende kamers, op één uitzondering na: de goedkoopste overnachting. We zouden pas in de avond in Kunming aankomen en moesten de volgende ochtend alweer een trein hebben, dus besloten we niet veel geld aan de overnachting te besteden en twee bedden in een slaapzaal te boeken. De gedachte was goed, het hostel wat minder.. toen we het eindelijk hadden gevonden op de 27e verdieping van een flat, troffen we een appartement aan dat volgezet was met stapelbedden. Er hing een gore lucht en in de keuken en woonkamer (waar ook nog bedden stonden) slingerden overal borden met etensresten rond. We waanden ons in een goor studentenhuis waar allerlei mannen en vrouwen hutjemutje op elkaar leken te wonen en waar ondanks onze reservering voor twee bedden op een gemengde slaapzaal slechts 1 bed op de vrouwenzaal vrij was. Maar ik kon wel in het kleine gele tentje liggen dat in de woonkamer stond.. of we konden met z'n tweeën op een matras op het balkon gaan liggen.. We bedankten voor deze opties en pas toen we op onze telefoons een ander hotel gingen zoeken, kwam de eigenaar met een enigszins acceptabele oplossing. In het appartement een verdieping hoger waren nog wel twee bedden vrij en konden er tussen de naar zweet riekende en op de slaapkamer rokende chinezen overnachten. Omdat we het al laat was en we geen zin hadden om met volle bepakking nog verder op zoek te moeten, namen we de smerige omstandigheden voor lief en sliepen we een nachtje in het Chinese studentenhuis. Terug naar onze eerste dag in China. We hadden helaas geen andere optie dan het rondzeulen met onze backpacks, tot we uitgevogeld hadden hoe we van Guilin naar Yangshuo konden komen. We hadden die ochtend al de trein van Hong Kong naar Guangzhou Oost genomen, in Guangzhou met de metro van het Oost naar het Zuid treinstation gereisd en waren daarvandaan weer door naar Guilin gegaan. Nu moesten we nog op het goede busstation zien te komen om het laatste deel van de tocht te volbrengen. Op het treinstation kon niemand ons helpen (geen woord Engels) en buiten het station waren alleen mannetjes die ons met taxi's wel wilden brengen. Ik had gelezen dat er vanaf het Noord busstation expres-bussen zouden vertrekken en het station in Google Maps gemarkeerd. Net als Facebook, Instagram, Twitter en andere westerse apps is Google hier echter geblokkeerd en bleek onze locatie niet nauwkeurig te worden weergegeven. Om het verhaal compleet te maken moesten we redelijk nodig plassen, ook nog pinnen en werkte geen van onze 4 passen bij de pinautomaat op het station. Bij de derde bank konden we in ieder geval geld opnemen en inmiddels hadden we ons ook goed genoeg kunnen oriënteren om het busstation te vinden. Maar daar vertrokken geen bussen naar Yangshuo en was ook geen toilet. Maar weer terug naar het treinstation dan en in het horecagebouwtje eerst naar de wc. We waren bijna zover dat we een van de taximannetjes wilden gebruiken, ware het niet dat we de prijs zo hoog vonden dat we nog een laatste poging waagden om te achterhalen hoe we met de bus op onze bestemming konden komen. Enigszins gefrustreerd dat we nog steeds niet toe wilden happen, beet een van de chauffeurs ons toe dat we dan maar bus 100 naar het busstation moesten pakken. En zo hadden we dan eindelijk de missing link tussen het trein- en busstation. De stadsbus kostte slechts 2 Yuan (0,30€) p.p. en moest gepast betaald worden. Ik had enkel twee vijfjes dus deed het oudere briefje van vijf in de betaalbox bij de chauffeur. Die werd me ineens een partij kwaad! Ik verstond er uiteraard geen zak van, maar het was duidelijk dat ik iets verkeerd had gedaan. Ik toverde het nieuwere briefje van vijf uit m'n portemonnee en pas toen ik dat in de box deed kalmeerde de chauffeur weer. Het was pas een paar dagen later dat ik er achter kwam dat het 'oudere' briefje geen vijf Yuan maar vijf Wu Jiao, een halve Yuan, waard is.. Zo blijven de buitenlandse valuta ook hier weer verwarren en verbazen. Het was nog een uitdaging om in de stadsbus uit te vogelen waar we er uit moesten, maar het lukte ons om bij het busstation uit te stappen en onze reis naar Yangshuo met goed gevolg af te sluiten. Daar kregen we gelukkig loon naar werken. We huurden twee fietsen bij het leuke hotel in een dorpje net buiten Yangshuo om een fietstocht van 30km door het schitterende karst landschap langs de Li-rivier te maken. Op de terugweg gingen we met onze fietsen op een bamboe-vlot (tegenwoordig gemaakt van pvc-buizen, maar nog steeds zo genoemd) over de Li-rivier en konden we genieten van de zonsondergang in deze indrukwekkend omgeving. Toch zou het nog even duren voor China ons weer zo goedgezind zou zijn. Bij de rijstvelden van Longji troffen we namelijk grotendeels dorre en met onkruid gevulde velden aan. Pas over een maand zou de rijst geplant zijn en zou de zon weerspiegelen in de met water gevulde rijstvelden. Dat hadden we bij de planning even over het hoofd gezien. Maarja, als je 10 landen en 6 maanden reizen moet voorbereiden, kan er wel eens iets bij in schieten. Er kwam nu alleen ook nog bij dat we allebei keelpijn hadden en ons een beetje koortsig voelden. De geplande lange wandeling naar de andere rijstvelden werd daarom gewijzigd in een busrit er naartoe een korte wandeling om de velden heen. Een aantal van die rijstvelden waren gelukkig wel gevuld met water waardoor we toch nog een glimp te zien kregen van de magische plaatjes die we in de reisgids gezien hadden. In Fenghuang waren we ook nog allesbehalve fit en trokken we mede daardoor de drukte en vieze geurtjes in het mega toeristische centrum niet heel goed. De toeristische populariteit van onze bestemmingen hadden we sowieso beiden behoorlijk onderschat. Het binnenlandse toerisme is hier echt booming en dat is te merken op de populaire plaatsen. Zo ook in het nationale park van Zhangjiajie, waar alle aangelegde paden richting de uitzichtpunten de grote drommen mensen eigenlijk niet meer aan kunnen en wachtrijen staan voor de gratis bussen die door het park rijden. Bovenop de gigantische drukte kwam ook nog eens de teleurstelling dat de "Avatar-rotsen" onzichtbaar bleven door de dichte mist die veroorzaakt werd door de enorme hoeveelheid regenval die voor en tijdens ons bezoek aan het park viel. Gelukkig waren we wel met een gezellig clubje backpackers en was de enerverende klim en kruip route over dubieuze metalen hekjes en trapjes naar de 'Tianbi Mansion' (ook hier niet bepaald een herenhuis) absoluut de moeite waard. Belangrijker nog, na de overnachting in het park zagen we de volgende dag vanuit de kabelbaan toch nog een paar indrukwekkende rotsen waar we oorspronkelijk voor gekomen waren! In Lijiang waren we gekomen voor een fikse tweedaagse wandeling door de Tiger Leaping Gorge, een van de diepste canyons ter wereld. Van tevoren hadden tegenstrijdige berichten gelezen over de zwaarte van de tocht ("niet te onderschatten" en "totaal niet inspannend"), dus we vonden het lastig om in te schatten hoe zwaar het daadwerkelijk zou zijn. Daar zouden we snel genoeg achter komen: de eerste 8km gingen met een gemiddeld stijgingspercentage van boven de 10% omhoog, met als climax de "28 bochten" die in de laatste kilometer klimmen met een percentage van meer dan 30% naar het hoogste punt slingeren. Gelukkig was de wandeling niet het enige dat adembenemend was; terwijl je door de naaldbossen loopt, hoor en zie je de stroomversnellingen van de welbekende Yangtze rivier honderden meters onder je razen en als je je blik weer omhoog richt zie je aan beide kanten twee besneeuwde bergtoppen van meer dan 5000m hoogte. Nu zou je denken dat de Chinezen ook deze natuurlijke topattractie al ontdekt hebben en dat klopt. Maar gelukkig weten zij waarschijnlijk wel hoe zwaar de wandeling is en beperken ze zich daarom tot het in tourbussen rondrijden over de veel lager gelegen weg, waardoor de wandeling nog redelijk authentiek aanvoelt. In tegenstelling tot bij de rijstvelden hadden we de data voor ons bezoek aan Jinghong wel heel bewust gekozen. Op 15 april vieren ze in de Xishuangbanna regio (helemaal tegen Myanmar en Laos aan) namelijk de start van het nieuwe maanjaar met een water splashing festival, waarbij iedereen elkaar nat gooit om de zonden af te spoelen en met een schone lei aan het nieuwe jaar te beginnen. Deze traditie resulteert in een jaarlijks watergevecht van ongekend formaat. Langs de kant van de weg staan hele families, vriendengroepen en bedrijven gewapend met waterpistolen, emmers, waterballonnen en tuinslangen om iedere voorbijganger van zijn zonden te verlossen. Als Westerse voorbijganger, enkel gewapend met een glimlach en waterdichte action cam, ben je vanzelfsprekend een geliefder doelwit dan de locals die veelal in poncho's en met teiltjes op hun hoofd als helm lopen. We waren dan ook vanaf de eerste minuut nat tot op het bot, maar het plezier en de interactie met de lokale bevolking, plus een aangename 30C, maakten dat dit geen enkel probleem was. Na het volgen van de grote menigte (en vele groepen die in matchende outfits het 'gevecht' aan gaan met de mensen langs de kant van de weg) kwamen we op een zeker moment op een grote avenue vast te staan in de drukte. Het grote naastgelegen plein was afgesloten en er leek een soort ceremonie aan de gang met monniken die geknield om een enorme rechthoekige fontein heen zaten. Omdat de drukte en het gedrang steeds meer toenam, waren we aan het kijken hoe we daar weer uit konden komen, toen ineens een signaal over de speakers klonk en de hele mensenmassa het plein op stormde. Iedereen wilde zo snel mogelijk naar een goeie plek om met plastic teiltjes en emmers de waterbakken leeg te gooien over wie er dan ook maar in de buurt staat. Inmiddels ook gewapend met klein plastic teiltje om ons gezicht te beschermen tegen de soms wel erg harde waterstralen van de Supersoakers, durfden ook wij ons wel op het plein te begeven. Zo nu en dan werd er weer afgeteld en in plaats van op elkaar gooide iedereen dan zoveel mogelijk water in de lucht, wat tot prachtige beelden leidde. Onze beelden hiervan moeten we jullie helaas nog even schuldig blijven, aangezien we dus geen laptop bij ons hebben waarop we de camera's kunnen aansluiten. Over beelden gesproken; in Le Shan staat het grootste Boeddha beeld ter wereld en daar zijn wij dus maar eens een kijkje gaan nemen. Het 72m hoge beeld is 1200 jaar geleden uitgehakt uit een klif en is een indrukwekkend staaltje beeldhouwen. Ook onze Chinese vrienden zijn hier van op de hoogte en zelfs op een doordeweekse dinsdagmiddag is het hier hartstikke druk. De trap om langs de klif naar de voet van het beeld af te dalen staat dan ook stampensvol en wij hebben inmiddels de ervaring dat waar het druk is Chinezen gaan duwen en waar rijen staan er altijd Chinezen proberen voor te dringen. Op de trap lukte het ons aardig om ons plekje te verdedigen, maar bij wachtrijen voor tickets, security checks, enz., schieten er toch nog regelmatig mensen voor ons. De taalbarrière maakt het lastig om er iets aan te doen en ook de locals doen er niks aan en lijken te accepteren dat het hier normaal is. Ze hebben hier sowieso wat andere normen en waarden dan wij in de Westerse wereld gewoon zijn. Waar wij allemaal netjes oordopjes gebruiken, staat hier het volume van de telefoon gewoon vol open bij het kijken van filmpjes, spelen van spelletjes of luisteren naar muziek. Boeren en scheten mogen gewoon hardop gelaten worden en het spugen kan ook gewoon overal. Vaak wordt het spugen vooraf gegaan door een aantal keer luid schrapen van de keel of ophalen van de neus en het verzamelen van genoeg slijm of spuug voor een goeie rochel. Het laatste culturele dingetje waar wij een beetje moeite mee hebben is het smakkend eten, met name van zakken nootjes en pitjes met schil die in hoog tempo achter elkaar met een luide smak doorgebeten worden en waarvan vervolgens de schil wordt uitgespuugd. Dat laatste proces is eigenlijk exact gelijk aan wat de reuzenpanda's met hun scheuten bamboe doen als ze bezig zijn om hun dagelijkse hoeveelheid van 40kg naar binnen te werken, zo mochten wij onlangs ervaren in het panda breeding/research centrum in Chengdu. We zijn inmiddels ruim 3 weken aan het backpacken en hebben naast onze zoektocht in Guilin meerdere pittige reizen gemaakt. Zo liep een toch al taaie busreis van 10 uur nog eens 4 uur vertraging op door lange files en tijdelijk afgesloten snelwegen, waardoor we in plaats van om 23:00 pas om 3:00u in ons hostel aankwamen. Vanuit datzelfde hostel misten we de dag erna bijna onze nachttrein, omdat door de dikke regen het verkeer helemaal vaststond en er ook nog eens geen enkele vrije taxi rondreed, waardoor we onmogelijk in de door het hostel voorspelde 15/20 minuten op het station konden zijn. We besloten in een race tegen de klok met volle bepakking 2km door de regen te lopen naar het metrostation, vanwaar we rechtstreeks naar het treinstation konden. Twintig minuten voor vertrek waren we op de metrohalte en leken we het te gaan halen. Maar toen we eenmaal boven de grond kwamen, bleek de halte niet in het station, maar zelfs aan de achterkant (die gesloten is) uit te komen. We moesten er nog helemaal omheen en onderdoor lopen en wisten van de heenweg dat we ook nog eens twee securitychecks en een ticketcontrole door moesten en dat het hek naar het perron 5 minuten voor vertrek dichtgaat.. Met een laatste krachtsinspanning buffelden we onze weg naar de voorkant. Bij de drie controlepunten liepen we, ons luidkeels verontschuldigend, de rijen voorbij (inmiddels goed in de Chinese cultuur geïntegreerd) om de trein nog te halen. Een paar minuten voor vertrek ploften we volledig bezweet neer op het onderste van twee bedden, waar we de komende 17 (!) uur nog in moesten vertoeven.. We hebben onze auto misschien meermaals vervloekt na de motorproblemen vlak na de aanschaf en met de diesellucht de afgelopen periode, maar op reisdagen als deze beseffen we ons wel weer wat voor luxe het eigenlijk is om met je eigen auto te kunnen reizen. Het enige voordeel van dit soort lange treinreizen is dat ik wel tijd heb gehad om op m'n telefoon dit verslag te schrijven. Alle begeleidende foto's komen ook van onze telefoons, de mooiere camerafoto's en de beelden van het waterfestival houden jullie van ons tegoed!

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

13 Reacties

  1. Frans van Laarhoven:
    21 april 2017
    Hoi Tim en Marcella,
    Wederom een prachtig verhaal.
    Al lezend besef je dat we niet moeten zeuren over het openbaar vervoer in Nederland.
    Ik denk dat jullie manier van reizen een intense beleving mogelijk maakt. Wat een indrukken en sfeer plaatjes zitten in dit weer prachtige verhaal.
    Nog een goede reis en ik wacht op het volgende hoofdstuk.
    Groet, Frans.
  2. Berry en Anita:
    21 april 2017
    Geweldig verhaal weer. En voor jullie natuurlijk veel reisplezier weer gewenst!!
  3. Nienke:
    21 april 2017
    Heerlijk verhaal! Backpacken in Zuid Oost Azië is er niks bij zo te lezen :) zo te lezen hebben jullie het prima naar jullie zin en kunnen jullie ondanks enkele tegenvallers enorm genieten en ook overal wel de humor van inzien!! Supertof, ga zo door!! Heel veel plezier en geniet van alle indrukken!! Liefs Nienke
  4. Ali Bakker:
    21 april 2017
    Super reisverslag wederom! Fijn dat jullie dit zo met ons delen.
  5. Tiny Roosen:
    21 april 2017
    Mooi verhaal weer jongelui. En prachtige foto's.
  6. Brigit:
    22 april 2017
    Onwijs leuk om te lezen al die bijzondere belevenissen. Vooral dat waterfestijn: hilarisch lijkt mij. Doen jullie nog een stukje muur?
  7. Koentjuh:
    23 april 2017
    Wauw!
    (That covers it all i suppose)
  8. Fieke Tuerlings:
    24 april 2017
    Wat een feest dat ik mee mag genieten! Liefs.
  9. Annelie:
    24 april 2017
    Had ik al gezegd dat ik jullie super stoer vind? Echt, ik heb zo veel respect voor jullie! Ik geniet van het meelezen en de heerlijke nuchterheid & humor die jullie gelukkig niet verliezen. Ga zeker zo door! Veel liefs vanuit Nuenen.
  10. Kim:
    25 april 2017
    Zo gaaf om te lezen en zien!!! Wat zijn jullie toch stoer
  11. Anja Berkel:
    30 april 2017
    Wow wat een belevenis. En ook al zijn het telefoonfoto's, ik vind ze prachtig.
  12. Hanneke:
    8 mei 2017
    Ik herleef Thais nieuwjaar weer een beetje...!! Fijn om mee te mogen genieten van jullie ontzettend indrukwekkende reis!. Groetjes Hanneke
  13. Vincent:
    10 juli 2017
    Wie ver reist, kan veel verhalen en ook veel van ver halen. Geen betere manier om een land en cultuur te leren kennen dan ter plaatse duchtig te inspecteren en dan kan je niet anders dan ver gaan, zoals jullie laten zien.
    Dat de Chinees een ander idee heeft van beschaving had ik twee decennia geleden al ervaren en jullie reisverslag slaat de hoop de bodem in dat de Chinees bereid en in staat is om wat van onze netheid over te nemen. Nochtans wanhoop ik niet en vertrouw ik er op dat twee hoog opgeleide, frisse Hollanders (uiteindelijk ook wel de Chinezen van het westen genoemd) het nodige aan missiewerkzaamheden kunnen afleveren. Dat maakt het riepen voor jullie opvolgers in die contreien zo veel aangenamer, dus ik zou zeggen: blijf het goede voorbeeld geven in ieder geval in daad en - mits je lang genoeg blijft - kan je dat oom nog wel in woord doen. Wij rekenen op jullie.

    Veel plezier!!