Nu dan echt op weg

Na alle voorbereidingen restte ons vorige week dinsdag nog 1 ding voor we konden vertrekken. Namelijk: het inpakken van de auto en onze tassen. Nou hebben jullie in het vorige verslag al een hoop kunnen lezen over onze voorbereidingen, maar het hele gedeelte over wat je nou in godsnaam meeneemt als je een half jaar met de auto op reis gaat door gebieden met temperaturen uiteenlopend van -10C tot 35C en terreinen variërend van woestijnen tot hooggebergtes, heb ik jullie nog onthouden. Uiteraard hadden we daar zelf ideeën over, hebben we vele blogs gelezen, andere online bronnen geraadpleegd en gesproken met mensen die meer ervaring hebben met “overland” vakanties om uiteindelijk tot definitieve keuzes te komen van wat wel en niet mee te nemen. Of deze afwegingen de juiste zijn geweest zal de komenden maanden moeten blijken, nu eerst alles maar eens in de auto krijgen. Onder het motto “hebben we in principe niet nodig”, hebben we alle reserveonderdelen van de auto (tweede reserveband, ruitenwissers, olie-, lucht- en brandstoffilters, vloeistoffen, motorolie, etc.) en onze noodvoorraad eten en drinken voor mochten we in een afgelegen gebied stranden (27L water en verschillende langhoudbare maaltijden) helemaal achterin weggestop. De wens is hierbij ook duidelijk vader van de gedachte.. Vervolgens alle kampeerspullen (kookspullen, tent, luchtbed, slaapzakken, etc) erin en als laatste onze tassen met kleding. Dit alles bleek gelukkige te passen zonder de achterbank er uit te hoeven halen en liet zelfs nog volledig zicht in de achteruitkijkspiegel over!

Affijn, alles ingepakt, dus tijd om te vertrekken. Eerste stop: een PostNL punt om de hoek, want we moesten de tv/internet apparatuur nog even opsturen. Maar niet veel later waren we dan echt op weg naar München. Daar hadden we namelijk onze eerste stop gepland omdat we donderdagochtend om 7.30u een afspraak hadden staan bij de ADAC (de Duitse ANWB). Wat we daar dan moesten? Nou er is nog één laatste dingetje uit de voorbereiding waar ik jullie nog niet over verteld heb.. Om in Iran met je eigen auto te mogen rijden, moet je een ‘carnet de passage’ voor je auto hebben. Dat is een soort grensdocument voor je auto, welke je kunt aanvragen als je een borg van €5000,- stort om aan te tonen dat je daar niet stiekem je auto gaat verkopen. En aangezien München toch op de route lag, de Duitse ADAC daar hun hoofdkantoor heeft en een van de weinige instanties in Europa is die nog een carnet de passage verstrekt, werd dat dus onze eerste rustplek. Ware het niet dat het hostel waar we in verbleven ook bevolkt werd door een grote groep jongeren die tot behoorlijk laat in de nacht luidruchtig waren en er van een echte rustplek dus geen sprake was.

We hadden het ambitieuze plan om in 3 dagen van Tilburg naar Istanbul te rijden, dus op onze tweede dag moesten er ondanks de onrustige nacht kilometers gemaakt worden. Na 14 uur reizen kwamen we tegen 22:00u helemaal geradbraakt aan bij het b&b in Nis, Servië. Achteraf misschien een iets te lange reisdag, maarja, achteraf is het mooi wonen.. Achteraf lag ook dit b&b, maar de vriendelijke eigenaar die ons zijn zelfgemaakte jam bij het ontbijt serveerde en een packed lunch meegaf maakte het een prima tussenstop. Daarnaast waren er ook nauwelijks andere gasten, dus qua rust zat het ditmaal wel goed. We konden daarom uitgerust op weg en dat was maar goed ook. De E80 gaat in Nis namelijk tijdelijk over in een soort provinciale bergweg die dwars door de canyon van de rivier de Nisava slingert. Beide handjes aan het stuur, aandacht op de weg, maar ookzeker genieten van de adembenemende uitzichten aldaar. Helaas kwam hier na een halfuurtje rijden een einde aan en restte ons nog een uur of 8 snelwegtuffen. Complimenten overigens voor de wegenbeheerders van Europa. Ondanks dat vanaf Zuid Duitsland de landschappen allemaal nog volledig besneeuwd waren, hebben we op de snelwegen geen spatje sneeuw zien liggen. Overal waren aan weerszijden van de weg keurig twee grijze sneeuwmuurtjes gebouwd door de sneeuwruimers van dienst. Wij hadden wat betreft het weer trouwens erg veel geluk. Overal temperaturen boven het vriespunt en praktisch geen neerslag onderweg. Alleen het laatste stuk in Bulgarije was zo mistig dat we behoorlijk wat vaart moesten minderen en er zelfs nog bijna een vrachtwagen achteruit tegen ons aan reed omdat hij de rij met wachtende vrachtwagens voor de Turkse grens in de mist voorbij was gereden en netjes achteraan aan wilde sluiten. Na een redelijk vlotte grensovergang konden we op weg naar onze eerste echte bestemming Istanbul. Waar we echter even geen rekening mee hadden gehouden, was dat we om 18:00u precies de avondspits van Istanbul in reden en we vervolgens in 1,5u nog maar 8km af konden leggen. Daar zit normaal al niemand op te wachten, maar na 30u in de auto nog net even wat minder kan ik je zeggen. Gelukkig kwamen we zonder kleerscheuren uit het chaotische verkeer en hebben we drie volle dagen kunnen genieten van de kleurrijke en levendige stad die Istanbul is. Wat betreft Istanbul laten we trouwens de foto’s het verhaal vertellen.

Gisteren zijn we van Istanbul naar Ankara gereden en ook daar was het laatste stuk een belevenis op zich. Daar waar ik dacht dat het hotel redelijk dicht bij doorgaand wegen in Ankara en net buiten het historische stadsdeel de Citadel zou liggen, bleek dat toch even anders te zijn. Om bij het hotel te komen moesten we dwars door een winkelstraat met marktkraampjes en over behoorlijk steile, smalle straatjes naar het pleintje waar volgens google ons hotel aan zou liggen. Op het plein was het ramdruk met kraampjes, mensen, verkeer, geparkeerde auto’s en taxi’s en allerlei mannetjes die ons iets duidelijk probeerden te maken. Met wat handen en voeten probeerden we elkaar uit te leggen wat we bedoelden. Hij wist waar ons hotel was en wilde de auto voor ons parkeren, maar dat kon ik toch zeker zelf wel dacht ik. Gelukkig kwam er een man die wel Engels sprak en ons uitlegde dat dit ‘valets’ waren en het prima was om een van hen de auto te laten parkeren. Dus hop, dat manneke er in en ik naar de bijrijdersstoel. Vervolgens rijden we een route door een aantal smalle straatjes van de sloppenwijk die half tegen de Citadel is aangebouwd, terwijl hij hevig toeterend en schreeuwend iedereen duidelijk maakt dat ze aan de kant moesten voor hem. Of misschien riep hij wel naar iedereen dat deze domme toerist zelf de weg niet kon vinden en hij nou in deze vette bak mocht rijden? We zullen het nooit weten, maar wat ik zeker weet is dat ik die route nooit gevonden had en blij was dat de auto nu op een veilig stukje geparkeerd staat. Ook al was dat uiteindelijk maar 20m verderop van dat pleintje, aan de andere kant van de oude vestingmuur van de Citadel…